ธรากร กมลเปรมปิยะกุล

จุดเปลี่ยนบนทางชีวิต ธรากร กมลเปรมปิยะกุล เรียนมัธยมต้นที่โรงเรียนสุวรรณารามวิทยาคม เรียน ปวช. ที่อัสสัมชัญพาณิชยการและเรียนปริญญาตรี ที่คณะบริหารธุรกิจ (ภาควิชาการตลาด) มหาวิทยาลัยอัสสัมชัญ (ABAC) ด้วยครอบครัวไม่ได้ร่ำรวยและไม่ได้มีกิจการให้สืบทอด เป้าหมายในอาชีพของเขาจึงไม่ได้ต่างจากคนส่วนใหญ่ คือการเติบโตไปตามสาขาวิชาที่ร่ำเรียนมา เทอมสุดท้ายที่ไม่มีวิชาเรียนมากนัก เขาเริ่มต้นอาชีพเซลล์ขณะยังเป็นนักศึกษา หลังจากทำไปได้สักระยะ เขาเกิดความรู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะกับงานขาย เมื่อเรียนจบมหาวิทยาลัย เขาเลยใช้เวลาสำรวจตัวเองแล้วได้คำตอบว่า การสื่อสารและความคิดสร้างสรรค์คือความสนใจของตัวเอง เช่นนั้นแล้ว ‘งานโฆษณา’ จึงกลายมาเป็นเป้าหมายของคนหนุ่มที่เพิ่งเรียนจบ แม้ว่าวิชาการตลาดจะไม่ตรงกับเป้าหมายเสียทีเดียว แต่มันได้มาเป็นต้นทุนในการทำความเข้าใจโลกของธุรกิจ เมื่อชัดเจนว่าความสนใจคืออะไร เขานำเงินเก็บก้อนสุดท้ายสมัครเข้าเวิร์คช็อปต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับงานโฆษณา เป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่ได้เรียนรู้และฝึกทักษะในการคิดงาน จนกระทั่งได้เริ่มต้นทำงานโฆษณาเป็นอาชีพ ด้วยความเอาจริงเอาจังกับงาน เขาค่อยๆ เติบโตตามความตั้งใจ ตำแหน่งที่สูงขึ้นทำให้ความรับผิดชอบมากขึ้นตามไปด้วย ช่วงเวลานั้นเขาแต่งงานกับผู้หญิงที่รักและกำลังจะมีลูกด้วยกัน แต่ความสัมพันธ์หนุ่มสาวติดขัดพอสมควร ขณะเดียวกันแม่ของเขาตรวจพบว่าเป็นโรคมะเร็ง หลายสิ่งเข้ามาสุมทับเป็นความหนักใจที่มักผุดแทรกขึ้นในชีวิตประจำวัน ทั้งที่เขาไม่ใช่คนสนใจศาสนามากนัก แต่ปรากฏว่า ‘การบวช’ คือวิธีการที่นึกถึงเพื่อคลี่คลายความโกลาหลในจิตใจ ด้วยเงื่อนไขของการทำงาน ชีวิตนักบวชเลยกินเวลาไม่นานนัก แต่มันได้กลายเป็นจุดเริ่มต้นของการตื่นรู้และเปลี่ยนชีวิตที่เหลืออยู่ไปอย่างสิ้นเชิง เป้าหมายในแต่ละวัน-เดือน-ปีค่อยๆ ถอยออกจากความมั่นคั่งในแวดวงโฆษณา เขยิบเข้าใกล้วิชาที่พระพุทธเจ้าค้นพบเมื่อกว่าสองพันปีก่อน กระทั่งหนักแน่นว่าความมั่นคงในจิตใจคือความสนใจ ทั้งการนำ ‘ธรรมะ’ มาทำความเข้าใจตัวเอง ปรับใช้ในชีวิตประจำวัน […]

::: การเห็นความจริงครั้งที่ 1 ::: เห็นว่าตัวเรา ล้วนประกอบมาด้วยความคิด ความจำ ความรู้สีก และอีกหมื่นล้านสิ่งที่ไม่ได้เป็นตัวเราที่แท้จริงเลย เราคือ in – form – a – tionจาก ความว่าง เป็น form เป็น ตัวเป็นตนอนัตตา = un, non อัตตา ::: การเห็นความจริงครั้งที่ 2 ::: เห็นว่าตัวเรา ไม่ใช่แค่ตัวเราแต่คือทุกสิ่ง ทุกสิ่งทุกอย่างจริงๆ ::: การเห็นความจริงครั้งที่ 3 ::: เห็นว่าในความหลากหลายทั้งหมดในการเคลื่อนไปของสรรพสิ่งจะว่าหมื่นแสนพันล้านสิ่งก็ใช่ แต่ทั้งหมดคล้ายเป็นเอกภาวะหนึ่งเดียว อันเป็นเกลียวคลื่นน้อยใหญ่อันไม่อาจนับได้เคลื่อนที่ ปรากฏ ยกตัว ผุดบังเกิดและแตกสลายไป ในห้วงมหรรณพทั้งหมด คือ หนึ่งมหาสมุทรแห่งชีวิตคือ Uni-Verse คือ หนึ่งนั้นที่หมุนไปเคลื่อนไป สอดประสานสอดคล้อง กลมกลืนกันไปคือ เอกภาวะคือ เอกภพคือ ปรากฏการณ์คือ formation […]

ปัจจุบันขณะ มีพลังงานมหาศาล คือ กาลแห่งการตระหนักรู้ในความจริง ปัจจุบัน คือ ครรภ์มารดาของการรู้แจ้ง ในการตระหนักรู้ในความจริง ทุกสิ่งจะเผยต่อเราว่า ทุกๆประสบการณ์ล้วนประกอบด้วยเหตุปัจจัย นับล้านล้านล้านสิ่ง กินเวลานับล้านล้านล้านปี เพื่อให้สิ่งๆ นั้น ปรากฏบังเกิดขึ้นต่อเราในปัจจุบัน แม้จะเป็นเพียงเสี้ยววินาทีแห่งการปรากฏ และทั้งหมด ทุกสิ่งทั้งหมด ก็ล้วนปรากฏขึ้นและหายไป กระทั่งกิริยาที่เรากันเรียกว่า “การกอด” ทุกครั้งที่คุณกอดกับใครสักคน เชื่อไหมว่า การกอดในวินาทีนั้น ถ้าเราตระหนักรู้และดื่มด่ำกับการกอดนั้น ด้วยหัวใจที่แท้จริง เราจะพบกับความอัศจรรย์ใจอย่างยิ่งว่า ราวกับ โลกทั้งโลกก่อกำเนิดเกิดมา ก็เพื่อเป็นเหตุปัจจัยให้กำเนิดปรากฏตัวเราและเธอคนนั้น ผู้ที่เรากำลังโอบกอด ทุกๆ ล้วนเฉลยเผยตัว ให้เราตระหนักในปัจจุบันว่า…ทุกๆ สิ่งล้วนดำเนินมา ก็เพื่อให้เราสองได้เดินทางมาพบและดำรงอยู่ร่วมกัน…ในอ้อมกอดนี้ ณ วงแขน ไออุ่น สัมผัสจากเธอและฉัน ที่หลอมรวมสัมพันธ์กัน สิ่งเล็กๆ นี้จะปรากฏขึ้นไม่ได้เลย หากปราศจากสิ่งที่ยิ่งใหญ่ทั้งหมด ราวกับพระเจ้าตั้งใจสร้างทั้งเอกภพ เพื่อให้กำเนิดชั่วขณะแห่งการกอดนี้ อันเป็นความรู้สึกจริงแท้ที่เธอสัมผัสได้จริง ในปัจจุบัน ในเพียงชั่วขณะนี้ เท่านั้น เพราะหากอ้อมกอดนั้น ผ่านไปแล้ว เธออาจคิดคำนึงถึงมันในนามของ อดีต หากมันเป็นสิ่งที่เธอกำลังถวิลหาและยังมาไม่ถึง […]