อย่างไรก็ตาม หลังจากเข้มงวดกับตัวเองจนประสบความสำเร็จทางการศึกษาและอาชีพ เธอพบรักกับผู้ชายคนหนึ่ง แต่งงานและมีลูกด้วยกัน

“ณาทำงานหนัก ประสบความสำเร็จเร็วจนเริ่มขยายกิจการและกลายเป็นหนี้สินจากการลงทุน หลังจากเป็นหนี้ เงาของป๊าก็เริ่มทอดเข้ามาในชีวิตหนักขึ้น กลัวสามีและลูกจะเป็นอย่างป๊า เราเริ่มเข้มงวดกับลูก เวลาที่รู้สึกกลัวก็จะเกรี้ยวกราด ทั้งๆ ที่เราเคยเป็นครูที่ใจดีของเด็กๆ เริ่มทะเลาะกับสามีและลูกรุนแรงขึ้น ทุกข์มากเข้าก็เริ่มคิดสั้น รู้สึกว่าชีวิตคือความเจ็บปวด”

ทางออกของชีวิตมีได้หลายทาง ทั้งการเดินหน้ามุ่งแก้ปัญหาทางธุรกิจ หรือแก้ไขด้วยวิธีอื่นๆ อังคณาเลือกวิธี ‘คิดใคร่ครวญ’ ถึงปัญหาจากภายใน ก่อนจะพบว่าต้นเหตุไม่ใช่อะไรอื่น แต่คือวิธีคิดและอดีตที่ไม่เคยถูกชำระของเธอ

“ตอนนั้นมีโอกาสเข้าอบรมสุนทรียสนทนากับ อ. วิศิษฐ์ วังวิญญู สุนทรียสนทนาทำให้ณาเริ่มมองเห็นและเข้าใจตัวเอง

“พบว่าสิ่งที่เราเห็นในสามีและลูกคือสิ่งที่เราเคยตัดสินป๊า เราจึงฝึกที่จะเข้าใจป๊า แต่ความเข้าใจนี้ไม่ใช่แค่การ ‘คิดดีๆ’ กับป๊าเท่านั้น แต่อยู่ในระดับการ ‘เยียวยาจิตใต้สำนึก’ เป็นการตระหนักอย่างแท้จริงว่าภายใต้การกระทำของป๊าที่เราไม่ชอบมีความปรารถนาที่งดงามซ่อนอยู่ และนั่นทำให้เราทำความเข้าใจความหมายของ ‘ครอบครัว’ ใหม่ สร้างความสัมพันธ์ระหว่างลูกๆ และสามีในมุมมองใหม่

“ในระหว่างการเติบโต ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ก็ตาม ประสบการณ์ชีวิตของเด็กคนหนึ่งดำรงอยู่เพราะระบบความจำ โครงข่ายของสมองจะฝังความทรงจำลึกเข้าไประดับจิตใต้สำนึก โดยเฉพาะสิ่งที่เราชิงชัง ยิ่งเกลียด ยิ่งหนี ยิ่งไม่ชอบ เราก็ยิ่งคิดถึงมันบ่อยๆ

“การทำงานของสมองแบบนี้เป็นแรงดึงดูดมหาศาลที่ทำให้เราพบเจอประสบการณ์ใกล้เคียงสิ่งที่ไม่ชอบ เช่น กับคนบางคนที่มีสิ่งดีในตัวมากมาย เรากลับมองเห็นแต่ด้านที่เราไม่ชอบ เพราะมันดึงดูดให้เรามองและเห็นแต่สิ่งที่เราชิงชังอย่างอัตโนมัติ”

เมื่อความทรงจำถูกเยียวยา สิ่งที่เกิดไม่ใช่แค่เธอพ้นทุกข์ แต่คือความสัมพันธ์ที่ดีขึ้น ทั้งความสัมพันธ์ภายในตัวเอง ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับป๊า เธอกับสามีและลูก ที่เห็นการเปลี่ยนแปลงชัดเจนคือ การเปลี่ยนแปลงในตัวป๊า และความสัมพันธ์ระหว่างป๊ากับแม่ของเธอ

“ไม่น่าเชื่อว่าวันหนึ่งความสัมพันธ์ระหว่างป๊ากับณาจะคลี่คลาย รวมถึงความสัมพันธ์ของป๊ากับทุกผู้คน โดยเฉพาะกับแม่ ป๊ากับแม่มีชีวิตในบั้นปลายที่หวานชื่นต่อกันอย่างที่ณาไม่เคยคาดฝันมาก่อน

“การตื่นเพื่อรู้จึงสำคัญมาก เพราะมันทำให้มองเห็นว่าที่ผ่านมาที่เราทุกข์ ไม่ใช่เพราะทุกคนเป็นเหมือนป๊า แต่คือสายตาที่เรามีต่อป๊าทำให้เราไม่อาจตื่นมาเห็นความน่ารักของสามีและลูก ที่สำคัญที่สุด เราเองที่ไม่อาจตื่นมามองเห็นความน่ารักของป๊าได้ ถ้าวันนั้นณาไม่ทุกข์มากจนเห็นว่าต้นเหตุทั้งหมดเกิดจากตัวของเราเอง จากมุมมองทัศนคติของเราเอง ณาในวันนี้คงมองไม่เห็นความสุข มองเห็นผู้คนรอบตัวอย่างที่เขาเป็นจริงๆ ไม่ใช่อย่างที่ปมชีวิตอยากให้มอง”