เพราะสรรพสิ่งทุกอย่างไม่เว้นแม้แต่มนุษย์ล้วนไม่มีตัวไม่มีตน
–
เป็นของว่างเปล่า ตั้งอยู่ไม่ได้ถาวรและสร้างทุกข์ทั้งสิ้น
–
ดังนั้น การเข้าไปยึดจับสิ่งใดสิ่งหนึ่งแม้แต่การปฏิบัติ ล้วนแต่เป็นหนทางที่ทำให้เราเกิดการยึดติดขึ้นมา ดังนั้น จึงไม่มีใครที่ต้องพยายามทำอะไรเพื่อให้ได้อะไรหรือบรรลุถึงอะไรเลย
–
เป็นเรื่องค่อนข้างปกติที่พวกเราจะพยายามค้นหาข้อมูลจากแหล่งต่าง ๆ โดยคิดว่าวิธีนี้จะเป็นการเพิ่มพูนความรู้ ความจริงแล้วการที่ทำเช่นนี้ ลงท้ายเราจะไม่รู้อะไรเลย ความเข้าใจในพระพุทธศาสนาของเราไม่ควรมาจากการรวบรวมข้อมูลจากที่นั่นที่นี่เพื่อเป็นความรู้เท่านั้น
–
แทนที่จะเก็บรวบรวมความรู้ เธอควรทำใจให้ผ่องแผ้วมากกว่า
–
ถ้าใจของเธอบริสุทธิ์ ความรู้ที่แท้จริงก็เป็นของเธอแล้ว
–
เมื่อเธอฟังคำสอนของเราด้วยใจอันบริสุทธิ์ผุดผ่อง เธอจะยอมรับมันเหมือนกับว่า เธอกำลังฟังสิ่งที่เธอรู้มาก่อนแล้ว นี่เรียกว่าความว่างหรือตัวตนที่ทรงสรรพานุภาพ หรือสัพพัญญู…ผู้รู้ทุกสิ่งอย่าง
–
เมื่อเธอรู้ทุกอย่าง เธอจะเป็นเหมือนท้องฟ้าที่มืดมิด บางครั้งจะมีสายฟ้าปรากฏขึ้นในท้องฟ้าที่มืดมิด แต่หลังจากที่มันผ่านไปแล้ว เธอจะลืมไป ไม่มีอะไรอีกนอกจากฟ้าที่มืดมิด
–
ท้องฟ้าไม่เคยประหลาดใจที่จู่ๆ สายฟ้าก็ฟาดเปรี้ยงลงมา
–
เมื่อใดที่เกิดสายฟ้า เราจะได้เห็นภาพที่งดงาม
–
เมื่อใดที่เรามีความว่างเปล่า เราจะพร้อมเสมอสำหรับการเฝ้าดูสายฟ้า
…
ชุนริว ซูซูกิ