ผมเริ่มต้นจากการทดลองบันทึก ‘ความคิดและความรู้สึกของตัวเองกับทุกเรื่อง’ ผ่านการเขียนบันทึกว่าเรารู้สึกนึกคิดเป็นอย่างไร เช่น เวลาที่เราแอบชอบใคร เราก็จะบันทึกความรู้สึกของตัวเองลงไป

โดยเนื้อหาไม่ใช่การพร่ำเพ้อละเมอหา แต่เป็นภาวะที่คล้ายกับการนั่งแล้วทบทวนความรู้สึกที่กำลังเผชิญอยู่ เช่น เหงา ความเหงามันเป็นอย่างไร ฯลฯ ผมบันทึกแม้กระทั่งอาการทางกาย เช่น ลมหายใจละเอียดเป็นอย่างไร

ผมจับเอาความรู้สึกเหล่านั้นมาประเมินจนพบคำตอบว่า เวลาที่สมองแล่นไหลลื่นคิดงานออกนั้น ใจเราจะนิ่ง จิตจะสงบ และลมหายใจจะละเอียดๆ หน่อย เมื่อพบสภาวะทางใจที่ชัดเจนแล้ว ผมก็เพียรพยายามจะเข้าไปถึงสภาวะนั้นให้บ่อยขึ้น

หากมองย้อนกลับไป ผมเชื่อว่ากระบวนการนี้คล้ายๆ กับการภาวนาหรือนั่งสมาธินั่นแหละ เพราะทุกครั้งที่เราได้นั่งบันทึกสิ่งต่างๆ มันเหมือนการทบทวนตัวเอง ใจของเรานิ่ง จิตของเราสงบ และการค้นพบนี้เอง มันก็เชื่อมโยงไปถึงผลงานของท่านเขมานันทะที่เรารู้สึกว่ามันน่าจะเป็นเรื่องเดียวกัน

หลังจากผลงานของท่านเขมานันทะแล้ว ผมยังไปเจอข้อความอีกหลายๆ ข้อความที่ไม่รู้ว่า เขาพูดถึงอะไร แต่เรารู้สึกว่าโดน ถึงขั้นที่ละทิ้งมันไปไม่ได้ และคิดว่ามันน่าจะสอดคล้องกับสิ่งที่เรากำลังแสวงหาอยู่ เพื่อเหตุผลเดียวก็คือการเข้าถึงสภาวะการทำงานที่ไหลลื่น

ในสมัยนั้น หนังสือที่ผมอ่านก็มีหนังสือเต๋า ผลงานของท่านพุทธทาส และเล่มที่สั่นสะเทือนทางความรู้สึกของผมสูงสุดคงหนีไม่พ้น ‘สาธนา’ (Sadhana) ผลงานของท่านรพินทรนาถ ฐากูรถอดความโดย ดร.ระวี ภาวิไล

ครั้งแรกที่เปิดอ่าน ผมไล่อ่านตั้งแต่หน้าแรกมากระทั่งถึง ‘บันทึกผู้ถอดความ’ ซึ่งดร.ระวีได้เขียนไว้และท้ายบันทึกท่านแนบบทกวีของท่านรพินทรนาถไว้ประมาณ 5-6 บท โดยส่วนหนึ่งมาจาก ‘คีตาญชลี’ กวีนิพนธ์ที่ท่านรพินทรนาถ ฐากูรเขียนสรรเสริญพระเจ้าในมุมของฮินดูและเป็นผลงานที่ทำให้ท่านได้รับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรม แต่ตอนนั้นผมไม่รู้จักหนังสือเล่มนี้เลย

จำได้ว่า พออ่านมาถึงบทกวีบทแรกเท่านั้น มันเหมือนโลกทั้งโลกหยุดหมุน ความรู้สึกผมเหมือนโดนสายฟ้าฟาด หลังจากอ่านจบบทแรกผมได้แต่นั่งนิ่งๆ สมองแบลงก์ไปชั่วขณะ ผมปิดหนังสือเล่มนั้นและไม่ได้หยิบขึ้นมาอ่านอีกเลยพักใหญ่ ก่อนจะกลับมาอ่านซ้ำอีกครั้ง อาการก็ยังเหมือนเดิม พออ่านมาถึงบทกวีเดิม ผมก็ต้องปิดหนังสือทิ้งไว้ แล้วค่อยกลับมาอ่านอีกครั้ง

ผมจำไม่ได้ว่าอ่านซ้ำไปกี่รอบ รู้แต่ว่าผมอ่านซ้ำและหยุดแล้วก็กลับมาอ่านใหม่อยู่อย่างนั้นซ้ำไปซ้ำมา โดยทุกครั้งที่หยุดอ่าน ผมจะรู้สึกเหมือนโลกมันจบลงแล้ว ไม่รู้จะอ่านต่อไปทำไม กว่าผมจะผ่านบทกวีเหล่านั้นไปได้ก็ใช้เวลาราว 2-3 เดือน และนานอีกหลายเดือนทีเดียวกว่าจะอ่านหนังสือเล่มนั้นจนจบทั้งเล่ม

แน่นอนว่าการตื่นรู้มีประโยชน์ ใครตื่นรู้ คนนั้นก็ได้ประโยชน์ แต่ถ้าถามผมว่า ทุกคนไม่ควรใช้ชีวิตแบบไม่ตื่นรู้หรือไม่? ผมจะไม่ตอบว่า มันควรหรือไม่ควร ในความเห็นผม เราไม่อาจจะตัดสินหรือประณามใครได้ว่า “ทำไมคุณถึงไม่ตื่นรู้” เพราะผมเชื่อว่าทุกคนอยู่ในกระบวนการเรียนรู้ บางคนอาจจะยังไม่มีมุมที่จะเห็น ฉะนั้นเราไม่อาจจะประณาม ต่อว่า หรือตัดสินใจใครได้

แต่หากจะให้พูดในมุมของผมก็คงบอกได้แค่ว่า เราควรหันมาสนใจที่จะกลับมาดูแล ‘ใจ’ ตัวเอง เพื่อยกระดับใจตัวเอง และถ้าพูดในเชิงทฤษฎีสนามพลังงาน ขณะที่เรายกระดับใจตัวเอง เราก็อาจจะช่วยทำให้คนอื่นยกระดับใจของเขาด้วย

จากประสบการณ์ส่วนตัว ผมพบว่าทันทีที่ใจเรายกระดับได้อยู่ตัวแล้ว เราจะรู้สึกได้เลยว่าสิ่งที่เข้ามาหาเรา ไม่ว่าจะเป็นท่าที หรือวิธีปฏิบัติของคนรอบข้าง คนใกล้ชิดนั้นเปลี่ยนไป แต่ผมตอบไม่ได้ว่ามันมาจากมุมมองเราที่มองเขาเปลี่ยน หรือจริงๆ แล้วในระดับสนามพลังงานมันได้สื่อสาร จนทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงกันแน่ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างมันลงล็อก เข้าที่เข้าทาง โดยที่เราไม่ต้องหาวิธีใดเลย นั่นทำให้ผมเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์ว่า เมื่อข้างในเราเปลี่ยน โลกก็จะเปลี่ยน

‘โลกเปลี่ยน’ ในที่นี้ก็คือเปลี่ยนโดยที่เราไม่ต้องทำอะไรเลย แต่เปลี่ยนในเชิงสนามพลังงานที่ทำงานและสัมพันธ์กันอยู่แล้ว ถ้าพูดไปลึกไปกว่านั้นในเชิงศาสนาปรัชญาก็คือ ดวงจิตของเรากับดวงจิตของเขาเป็นหนึ่งเดียวกันอยู่แล้ว ทั้งหมดคือหนึ่งเดียวกัน

เราทุกคนในจักรวาลนี้ ล้วนเป็นหนึ่งเดียวกัน…