ชีวิตที่เปลี่ยนแปลง

เดิมเป็นคนใจร้อนมาก รินพบว่าความใจร้อนมันมาจากความโลภที่เราจะเอาทุกอย่างให้ได้อย่างใจ ยิ่งมีภาระหน้าที่หลายอย่างก็อยากจัดการให้มันเสร็จเพื่อจะได้ไปทำอย่างอื่นๆ ต่อ แล้วเวลาจัดการอะไรๆ ที่ต้องไปเกี่ยวข้องกับคนอื่น เราก็คาดคั้นคนอื่นต่ออีก

พอฝึกตัวเอง มีสติมากขึ้น เราได้กลับมารับรู้ตัวเองว่านี่กำลังใจร้อนแล้วนะ นี่กำลังคาดคั้นคนอื่นแล้วนะ นี่กำลังคาดคั้นตัวเองแล้วนะ การรับรู้แบบนี้ช่วยชะลอความแรง ความเร็วของตัวเองลง ใจที่คาดหวังคนอื่นน้อยลงนี่ส่งผลมากกับลูกๆ พอเราชะลอตัวเองลง ลูกก็ไม่ต้องใช้ชีวิตอยู่บนความกังวล ความกลัวแบบเดิม รินรู้สึกได้ว่าลูกก็สามารถเป็นตัวของตัวเองได้มากขึ้น เวลามีปัญหาอะไร เขาก็กล้าบอก กล้าเล่าให้เราฟัง

มีครั้งหนึ่ง รินขับรถแล้วโดนรถคันอื่นปาดหน้าอย่างกระชั้นชิดมาก จังหวะนั้นมีสติเลยค่อยๆ หักหลบอย่างปลอดภัย จากนั้นก็กลับมาขับรถเป็นปกติ ลูกๆ ถามว่าทำไมรินไม่โกรธ รินก็รู้สึกได้จริงๆ ว่าวันนั้นเราไม่โกรธเลย ก็บอกลูกไปว่า ที่เราโกรธเพราะเราไม่อยากเป็นอันตรายใช่มั้ย นี่เราก็ไม่มีอันตรายอะไรแล้ว เราก็ไม่จำเป็นต้องโกรธนี่นา

จากนั้น ลูกชายคนโตคนที่เป็นเด็กพิเศษนี่แหละ ถามขึ้นมาว่า “ที่หม่าม้าไม่โกรธ เพราะหม่าม้าภาวนาทุกวันใช่มั้ย” โอ้โห รินนี่รู้สึกมหัศจรรย์ในใจ ว่าเขาสามารถเชื่อมโยงแบบนี้เองได้เลยหรือนี่ มันเลยช่วยยืนยันกับรินได้จริงๆ ว่า ลูกๆ สามารถรับรู้อะไรๆ จากความเป็นตัวเรา ไม่ใช่แค่สิ่งที่เราพยายามบอก พยายามสอนเท่านั้น

ความสัมพันธ์กับแม่ก็เปลี่ยนไป เมื่อก่อนเวลาแม่พูดอะไร รินจะหงุดหงิด ไม่อยากฟัง และโดยเฉพาะถ้าแม่ดุพ่อ ว่าพ่อจำโน่นจำนี่ไม่ได้ รินจะรู้สึกหงุดหงิด หลายครั้งก็พยายามอธิบายแม่ว่าพ่อเป็นอัลไซเมอร์นะ อธิบายไปอธิบายมาก็กลายเป็นโต้เถียงกันอีก

พอรินพบว่า อ้อ ที่เราอธิบายก็เพราะเราคาดหวังให้แม่เข้าใจ คาดหวังให้แม่เลิกทำพฤติกรรมแบบที่เราไม่ชอบ เราก็ลดการคาดคั้นคนอื่นลง บางครั้งที่รินช่วยดูแลพ่อ แม่จะหงุดหงิดบ้างก็ไม่เป็นไร รินก็แค่ไม่หงุดหงิดกลับ ชีวิตก็เบาขึ้น อันไหนทำได้ก็ทำ แล้วก็ทำไปด้วยใจที่เบาสบาย อันไหนทำไม่ได้ก็ไม่ต้องทำ ก็แค่อยู่กับแต่ละสถานการณ์ของชีวิตตามแต่ละจังหวะของมัน