เราอาจเคยมีปัญหาที่แก้ไม่ตก และรู้สึกโดดเดี่ยวท่ามกลางผู้คนที่ดูเย็นชาห่างเหิน ต่างคนต่างเอาตัวรอด ไม่สนใจหรือแม้แต่หันมาเหลียวแลว่าใครจะเป็นจะตาย และหากสนใจ ก็เป็นการช่วยอย่างผิวเผิน ไม่สามารถพิจารณาปัญหาอย่างลึกซึ้งได้ ทั้งที่บ่อยครั้งการช่วยหาทางออกให้คนอื่น กลับช่วยให้เราเห็นทางออกของตัวเองด้วย ดังคำกล่าวที่ว่า ‘ปัญหาของผู้อื่นเป็นครึ่งหนึ่งของทางแก้ปัญหาของเรา’  

ความอยู่รอดไม่ใช่เรื่องผิด เป็นเรื่องสำคัญด้วยซ้ำ มิเช่นนั้นเราคงสูญพันธุ์ไปจากโลกนี้แล้ว เพียงแต่ว่าเรามักจำกัดมันไว้แค่กับตัวเอง หรือกับคนไม่กี่คนที่เราผูกพันด้วยหรือมีประโยชน์กับเรา หากเรารู้ว่าทุกความช่วยเหลือของเราไม่เคยสูญเปล่า และยังมีผลต่อความอยู่รอดของเราด้วย เราคงจะเต็มใจสละเวลาช่วยแก้ปัญหาให้คนอื่นได้บ้างไม่มากก็น้อย 

ความอยู่รอดของคนคนหนึ่งไม่ได้เกิดขึ้นจากคนไม่กี่คน แต่เกิดขึ้นจากการเกื้อกูลของคนมากมาย และสิ่งมีชีวิตหลากหลาย อาหารที่เรากินแต่ละวัน ก็มาจากแม่ครัวหรือพ่อครัวที่สร้างสรรค์อาหารสารพัดเมนู ให้เราได้เลือกกินไม่รู้เบื่อ หรือแม้เมนูไม่หลากหลาย ก็ปรุงขึ้นอย่างพิถีพิถันจากวัตถุดิบที่ดีต่อสุขภาพ ให้เราอุ่นใจทุกครั้งที่กิน และนึกขอบคุณชาวไร่ชาวนาทั้งหลายที่ตากแดดตากฝน ดูแลพืชพรรณธัญญาหารให้งอกงามอุดมสมบูรณ์ 

ความสะดวกสบายในชีวิตประจำวัน น้ำที่ไหล ไฟที่สว่าง สาธารณูปโภคต่างๆ ในชีวิต ที่ยังอำนวยความสะดวกให้เราได้อย่างราบรื่นหรือติดขัดเพียงบางครั้ง ก็เพราะมีเจ้าหน้าที่มากมายที่คอยผลัดเวรกันดูแลระบบต่างๆ ให้ทำงานได้เป็นปกติตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง หรือแม้แต่การจัดการขยะและสิ่งปฏิกูลที่ควรจะเป็นหน้าที่ของเราเอง ก็ยังมีเจ้าหน้าที่มากมายที่ยินดีช่วยแบ่งเบาทำงานนี้แทนเรา ทั้งที่พวกเขาได้ค่าตอบแทนเพียงเล็กน้อย

หากไม่มีพวกเขาเหล่านั้น ยังนึกไม่ออกเลยว่าเราจะอยู่รอดได้อย่างไร เราอาจคิดว่าพวกเขาทำเพื่อความอยู่รอดของตัวเอง แต่เมื่อลองคิดดีๆ เราอาจพบว่าสิ่งที่พวกเขาทำให้เรามีค่ามากกว่านั้น เพราะมันต้องอาศัยทั้งความเต็มใจและความอดทนอันยิ่งยวด หากวันไหนพวกเขาท้อใจ หรือหมดแรงด่วนจากโลกนี้ไป ต่อให้เรามีเงินทองมากมายก็ไม่มีประโยชน์ 

หากเรายังเหนื่อยกายเหนื่อยใจเกินกว่าจะช่วยพิจารณาปัญหาอย่างลึกซึ้งให้ใคร เราอาจสละเวลาใส่ใจคนรอบตัวสักนิด อาจเป็นเรื่องเล็กน้อยอย่างการยิ้มอย่างเป็นมิตร หรืออยู่ตรงนั้นกับพวกเขาและตั้งใจฟังจริงๆ  เพื่อให้พวกเขารู้สึกอบอุ่นมีกำลังใจ ให้พวกเขารู้สึกว่าโลกนี้ยังไม่แล้งน้ำใจ แล้วเมื่อเราทำเช่นนั้น เราก็พบว่าเราไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอีกต่อไป