“ท้ายที่สุดฉันเริ่มค้นพบว่า ไม่มีหรอกคำว่าตื่นรู้ ฉันไม่ได้ตื่นรู้อะไรเลย ฉันเป็นเพียงคนเดินทางที่เฝ้าจุดตะเกียงในความมืดครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ใช่เพื่อส่องแสงไปยังความมืดที่อยู่ตรงหน้า แต่เพื่อส่องให้เห็นความมืดในตัวเอง และเพื่อให้ความมืดในตัวฉันหายไป”
การยอมเป็นหัวใจของวิปัสสนา
ที่เรียบง่ายและทรงพลังที่สุด
มันช่วยสร้าง “สำนึกใหม่”
สำนึกของการสละออก
สำนึกของการปล่อย การวาง
ยอมสละความรู้สึกนึกคิด
ยอมยุติเรื่องราวที่จมทุกข์
โดยกลับมา “รู้เนื้อรู้ตัว”
อย่าง “ตรงไปตรงมา”
คนเราต้องตื่นเพราะก่อนหน้านั้นชีวิตเราก็เหมือนอาศัยอยู่ในเปลือกไข่ แต่พอถึงเวลาก็จะมีเหตุบางอย่างมากระทบให้เราเห็นความจริงของจิตและกายนี้ เหมือนถึงเวลาต้องออกจากเปลือกไข่
การเติบโตภายในนี้ส่งผลดียิ่งทั้งต่อตนเองและผู้อื่น ทำให้อยู่กับโลกและสิ่งแวดล้อมได้อย่างมีความสุข ถึงแม้สิ่งภายนอกจะไม่ดี เป็นไปในทางลบมากน้อยอย่างไร แต่ภายในใจนั้นสงบและรู้เท่าทันความเปลี่ยนแปลงนั้นเสมอ และคนรอบข้างเห็นได้จากพฤติกรรมที่เปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้น เช่น จากเป็นคนที่มักโกรธ ก็ไม่ค่อยโกรธ เป็นต้น
สถาปนิกชุมชนบนเส้นทางของการเรียนรู้และเติบโตภายในผ่านโยคะและวิปัสสนา
อุปสรรคสำคัญของการตื่นรู้ คือ ตัวเอง การงม การจมแช่ กำหนดให้มีรูปแบบ แนวทาง ความเชื่อ และเมื่อไรที่เราออกจากสิ่งเหล่านี้ได้ นั่นคือการตื่นรู้และเป็นอิสระจากตัวเอง
