“ การตื่นไม่ใช่การควบคุมความคิด ไม่ใช่การเลือกเฉพาะอารมณ์ หรือความคิดที่เราพอใจ และพยายามหยุดหรือห้ามปรามความคิดและอารมณ์ที่เราไม่ปรารถนา นั่นไม่ใช่การตื่น แต่เป็นสิ่งตรงกันข้าม คือการหวนกลับสู่ความหลับใหล ”
“ผมค้นพบว่า การภาวนาคือชีวิต การเจริญสติภาวนาส่งผลให้ชีวิตกลับคืนสู่ความปกติ เปลี่ยนจากผู้ที่ปล่อยจิตใจไหลไปกับความหลงอย่างรุนแรง กลับมาเป็นรู้เนื้อรู้ตัว ใช้ชีวิตที่เบิกบาน ผ่อนคลาย ยอมรับทุกข์ได้ในชีวิตประจำวัน หากยังมีชีวิตอยู่ ในทุกขณะจิตต้องมีความรู้สึกตัว ทำเหตุระลึกรู้ไปทีละขณะๆ ไม่ว่าจะดีจะร้าย สงบหรือฟุ้งซ่าน ก็แค่รู้ลงปัจจุบันอารมณ์ ทำเหตุให้ถึงพร้อม ส่วนผลไม่ต้องไปคาดหวัง ตระหนักชัดว่าเวลาที่เหลือมีไว้เพื่อภาวนา”
เราทุกคนล้วนอยู่บนหนทางแห่งการตื่นรู้ และเราเกื้อกูลการตื่นรู้แก่กันได้ เพียงยอมรับสภาพที่เป็นอยู่ขณะนั้นและสร้างปัจจัยที่เกื้อกูลการตื่นรู้
เมื่อหัวใจเราอบอุ่นขึ้น ลองสังเกตดูว่า ท่าทีที่เรามีต่อผู้คนเป็นอย่างไร ผ่อนคลายลง เป็นมิตรมากขึ้น และยิ้มง่ายขึ้นใช่ไหม
โลกจะน่าอยู่หรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับว่าเรามองชีวิตอย่างไร หากเรามองด้วยความไว้วางใจ โลกก็จะน่าอยู่มากขึ้น
ความอัศจรรย์อย่างหนึ่งของการเป็นมนุษย์คือ การใช้ความรู้สึกสัมผัสรับรู้ได้โดยไม่ต้องคิด บางครั้งก็เรียกว่าการใช้หัวใจ เมื่อเรามีความรู้สึก เราจึงรู้ว่าแค่ไหนคือรับไม่ไหวจริงๆ หรือรู้ว่าแค่ไหนที่เพียงพอแล้ว
แก่นคำสอนหลวงพ่อเทียน จิตฺตสุโภ รู้สึกตัว…เห็นความคิด รูปกายนี้ มันเคลื่อนมันไหวอยู่เรื่อยๆ ไม่เคยหยุดนิ่ง ตราบเท่าที่ยังมีชีวิตอยู่ มันจะเคลื่อนไหวโดยวิธีใดก็ให้รู้ ผมเลยเอามาทำเป็นจังหวะ ทำจังหวะ : ยกมือเข้า เอามือออก ยกมือไป เอามือมา ฯลฯ เพื่อเป็นการเรียกร้องให้มีสติมั่นคงอยู่กับรูปกาย อย่างนี้ ตลอดไปถึงจิตใจคิดนึก สองอันนี้เป็นเชือกผูกสติเอาไว้ เมื่อความคิดเข้ามา เราเห็น-รู้ กำมือ เหยียดมือ ยกไป ยกมา นี้ก็รู้ แต่ไม่ต้องเอาสติมาจ้องตัวนี้ อย่าเอาสติมาคุมตัวนี้ ให้เอาสติไปคุมตัวความคิด คำว่า “ไปคุม” คือ ให้คอยดูมัน ดูไกลๆ ดูสบายๆ อย่าไปดูใกล้ๆ มันจะเป็นการเพ่ง ไม่เป็นมัชฌิมา จึงว่า – ทำใจไว้เป็นกลางๆ พอมันคิดปุ๊บ – ทิ้งไปเลย เพียงเฝ้าดูการเคลื่อนไหวของจิตใจ อย่าไปบังคับจิตไม่ให้คิด อย่าไปพยายามป้องกันหรือกำจัดความคิด คนส่วนใหญ่ต้องการทำจิตใจให้สงบ เขาเหล่านั้นไม่ต้องการให้จิตใจคิด นั่นเป็นความเข้าใจของคนอื่น แต่ในทัศนะของข้าพเจ้าแล้ว เราควรปล่อยให้จิตใจนึกคิด ยิ่งมันคิดมากเราก็ยิ่งรู้ การเฝ้าดูความคิดโดยไม่พยายามไปทำหรือจัดการอะไรกับมัน […]
เราจะ ‘รู้ตัว’ ก็ต่อเมื่อฝึกที่จะอยู่กับตัวเองให้ได้ แม้จะรู้สึกด้อยหรือไม่สมบูรณ์เพียงใดก็ตาม
ตื่นรู้สู่หนึ่งเดียวกัน สนทนาธรรมกับ พระอาจารย์ไพศาล วิสาโล หัวข้อ “ตื่นรู้สู่หนึ่งเดียวกัน” ถ่ายทอดสดจากวัดป่าสุคะโต We Oneness Live