ผมมองการตื่นรู้เกิดขึ้นได้ทุกขณะจิตเป็นปัจจุบันธรรม ไม่ได้ตัดสินให้ค่าเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่ง หรือช่วงจังหวะเวลาวินาทีใดเป็นพิเศษ เพราะก็ไม่เที่ยงอยู่ดี !

ช่วงเวลาปัจจุบันที่หลงไป แล้วใจรู้นั่นแหละครับ สำคัญที่สุด การโพลงตัวตื่นอย่างรุนแรงในบางครั้ง เป็นอาการที่เกิดขึ้นกับจิตได้ในแต่ละช่วงภาวนาที่ปรารภความเพียรอย่างหนัก หากผู้ภาวนาไปหลงยึดเฉพาะจุดใดจุดหนึ่งว่าเกิดปรากฏการณ์บรรลุรู้แจ้งเข้าแล้วนั้น นับว่าอันตรายและประมาทอยู่มาก อาจพลัดหลงออกนอกทางได้ ส่วนตัวผมไม่ให้ความสำคัญเรื่องวินาทีบรรลุธรรม แต่เชื่อในความต่อเนื่อง เชื่อมั่นการบรรลุธรรมหรือการตื่นรู้ในทุกๆวินาทีแห่งชีวิต

ผมค้นพบว่าการภาวนาคือชีวิต การเจริญสติภาวนาส่งผลให้ชีวิตกลับคืนสู่ความปกติ เปลี่ยนจากผู้ที่ปล่อยจิตใจไหลไปกับความหลงอย่างรุนแรง กลับมาเป็นรู้เนื้อรู้ตัว ใช้ชีวิตที่เบิกบาน ผ่อนคลาย ยอมรับทุกข์ได้ในชีวิตประจำวัน หากยังมีชีวิตอยู่ ในทุกขณะจิตต้องมีความรู้สึกตัว ทำเหตุระลึกรู้ไปทีละขณะๆ ไม่ว่าจะดีจะร้าย สงบหรือฟุ้งซ่าน ก็แค่รู้ลงปัจจุบันอารมณ์ ทำเหตุให้ถึงพร้อม ส่วนผลไม่ต้องไปคาดหวัง ตระหนักชัดว่าเวลาที่เหลือมีไว้เพื่อภาวนา

ขอเพียงจิตใจที่ยอมรับความจริงย่อมไม่ยากสำหรับผู้ภาวนา ผู้รู้หลายท่านที่เดินทางล่วงหน้าเราไปก่อนได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า เมื่อเหตุปัจจัยพร้อมการตื่นรู้ย่อมเกิดขึ้นได้กับทุกคน ไม่เลือกเพศ วัย และศาสนา ทุกคนสามารถเข้าถึงสิ่งๆนี้ได้ ขอให้มีความเพียรอย่างต่อเนื่องที่จะก้าวเดินบนเส้นทางสายนี้ ผมเชื่อมั่นว่าเมล็ดพันธุ์แห่งการตื่นรู้นี้เรามีกันทุกคน เพียงแต่อาจจะหลับไหลนอนเนื่องหลบเร้นอยู่ภายในจิต ต้องอาศัยเหตุปัจจัยระยะเวลาบ่มเพาะที่เหมาะสม อดทนและรอคอยให้เมล็ดพันธุ์แห่งการตื่นรู้นี้ถูกปลุกขึ้นมา เติบโตผลิบาน ประจักษ์แจ้งแทงยอด โผล่ขึ้นมารับแสงสว่างแห่งปัญญา