เพราะทุกชีวิตย่อมเป็นจิตเดิมแท้ คือมีจิตอันบริสุทธิ์มาตั้งแต่แรก ทั้งสัตว์ใหญ่น้อย ไปจนถึงมนุษย์ ไม่แตกต่างกัน ความแตกต่างทั้งหลายเกิดขึ้นเมื่อจิตนี้จะถูกห่อคลุมด้วยความไม่รู้ ทำให้เราคิดผิด ๆ เอาเองว่า เราแตกต่างจากคนอื่น เราใหญ่ที่สุด สุดท้ายก็นำเราไปสู่การสร้างกรรม การเบียดเบียนเอารัดเอาเปรียบกันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

แต่ธรรมชาติแห่งจิตเดิมแท้ของเราเป็นสิ่งที่ไม่มีความหมายแห่งความเป็นตัวตน เป็นความว่าง เป็นสิ่งที่มีอยู่ในทุกหนแห่ง สงบเงียบ และไม่มีอะไรเจือปน เป็นความสันติสุขที่ไม่มีสิ่งใดเปรียบ

ดังนั้น เมื่อใดที่เราลืมตา “ตื่น” ขึ้นมา
เมื่อนั้นเราจะเห็นจิตแห่งพุทธะที่มีอยู่ในตัวเราได้เอง เห็นความเป็นเช่นนั้นเอง..