ตั้งแต่สมัยโบราณมนุษย์ต้องหาอาหารเลี้ยงปากท้อง ต้องทำร่างกายให้อบอุ่น ต้องหาที่กันแดดกันฝน ต้องหาอาวุธป้องกันตัวจากการโจมตี สัญชาติญาณรักตัวกลัวตายจึงเป็นสิ่งที่ช่วยให้มนุษย์อยู่รอดปลอดภัยบนโลกนี้ โดยเฉพาะในยามที่มนุษย์อ่อนแอที่สุด หากไม่มีสัญชาติญาณรักตัวกลัวตาย เด็กน้อยก็คงไม่ร้องหิวนม คนป่วยคงไม่ร้องเจ็บปวด และคนตกน้ำคงไม่กระเสือกกระสนว่ายหาฝั่ง 

แต่อีกด้านหนึ่งสัญชาติญาณรักตัวกลัวตายก็ก่อให้เกิดการแยกตัวตนออกมา ที่เรียกกันว่า ‘อัตตาตัวตน’ และยิ่งความกลัวปกคลุมชีวิตเรามากเท่าไร อัตตาตัวตนจะยิ่งสร้างกำแพงปิดกั้นเราออกจากชีวิตอื่นๆ จนไม่สามารถเชื่อมโยงเข้ากับพลังรักอันอบอุ่นจากสรรพชีวิตทั้งมวล ซึ่งพร้อมยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเสมอเพียงแค่เราร้องขอ ในภาวะเช่นนั้นเองที่ความรู้สึกลึกๆ ในใจหรือวิญญาณของเรา เริ่มรู้สึกอ้างว้างเหมือนฝ่าลมหนาวท่ามกลางค่ำคืนอันมืดมิด  

เมื่อวิญญาณของเรารู้สึกเหน็บหนาวจนถึงที่สุด และมองไม่เห็นแสงสว่างในชีวิต พอเกิดการสูญเสียหรือล้มเหลวอย่างกะทันหัน ความกระทบกระเทือนจิตใจและความกลัวสุดขีดจะก่อให้เกิดอารมณ์ปั่นป่วนรุนแรงเป็นวิกฤตการณ์ภายในใจ และส่งผลกระทบเป็นโดมิโนไปยังชีวิตทุกด้านของเราเองรวมถึงคนรอบข้าง จนทุกอย่างดูสับสนอลหม่าน ไร้เรี่ยวแรงจะดิ้นรนต่อสู้ ราวกับชีวิตคงจบสิ้นลงเพียงเท่านี้

เมื่อนั้นกำแพงที่อัตตาตัวตนสร้างไว้จะแตกเป็นเสี่ยงๆ  ความภาคภูมิใจและความทะนงตนที่เคยคิดว่ารู้จักตัวเองและมั่นใจว่าตัวเองมีค่า สุดท้ายก็พังทลายลงจนหมดสิ้น นี่คือภาวะตัวตนสลาย (Ego-Dissolution) ฐานที่มั่นเพื่อความอุ่นใจ ไม่ว่าจะเป็นคน สัตว์ สิ่งของ หรือชื่อเสียงเงินทอง แม้แต่ความเชื่อสูงส่งที่เคยมั่นคงแข็งแรง บัดนี้ถูกสั่นคลอนจนไม่อาจอิงอาศัยได้ต่อไป เรารู้สึกเหมือนลอยเคว้งคว้างกลางอากาศไร้จุดหมาย ราวกับว่าชีวิตคงจบสิ้นลงเพียงแค่นี้

ใครจะรู้ นั่นเองคือช่วงเวลาที่วิญญาณของเรากำลังฟื้นคืนชีวิตใหม่ และเชื่อมโยงเข้ากับพลังรักอันอบอุ่นจากสรรพชีวิตทั้งมวล หยั่งรากลึกลงสู่ประสบการณ์ตรงหน้า เปิดจิตสำนึกแผ่กว้างและสัมผัสความหมายของการมีชีวิต