อย่าพูดว่าฉันจะจากไปในวันพรุ่งนี้
แม้แต่วันนี้ ฉันยังคงกำลังเดินทางมาถึง
ดูให้ลึกสิ ทุกวินาทีที่ฉันกำลังมา
เป็นดอกตูมบนกิ่งก้านแห่งฤดูใบไม้ผลิ
เป็นนกน้อยที่ปีกยังบอบบาง กำลังหัดขับขานอยู่ในรังใหม่
เป็นหนอนผีเสื้อ ณ ใจกลางของดอกไม้
เป็นอัญมณีที่ซ่อนตนอยู่ในศิลา
ฉันยังคงมาถึงเพื่อหัวเราะและร้องไห้
เพื่อกลัวและเพื่อหวัง
จังหวะแห่งหัวใจของฉัน
คือการเกิดและการตายของชีวิตทั้งหลาย
ฉันคือแมลงเม่าที่เปลี่ยนรูปกายบนผิวน้ำ
และฉันคือนกที่โฉบลงเพื่อกลืนกินแมลงเม่านั่น
ฉันคือกบกำลังแหวกว่ายอย่างเบิกบานในบึงน้ำใส
และฉันคืองูที่กินกบเป็นอาหารอยู่เงียบๆ
ฉันคือเด็กในอูกันดา มีเพียงหนังหุ้มกระดูก
ขาของฉันผอมบางราวลำไผ่
และฉันคือพ่อค้าอาวุธ
ผู้กำลังขายอาวุธแห่งความตายแด่อูกันดา
ฉันคือเด็กหญิงสิบสองขวบ ผู้ลี้ภัยอยู่ในเรือลำน้อย
ผู้ทิ้งกายของตนลงในมหาสมุทร
หลังจากถูกข่มขืนโดยโจรสลัด
และฉันคือโจรสลัด
หัวใจของฉันยังไม่สามารถในการเห็นและรัก
ฉันคือสมาชิกแห่งคณะบริหารสูงสุดของพรรคคอมมิวนิสต์
ผู้มีอำนาจอยู่ในมืออย่างล้นเหลือ
และฉันคือชายที่ต้องจ่ายหนี้เลือดของตนแก่ผู้คนของฉัน
ที่กำลังตายอย่างช้าๆในค่ายบังคับแรงงาน
ความเบิกบานของฉันดุจดังฤดูใบไม้ผลิ
ด้วยความอบอุ่น มันทำให้หมู่มวลดอกไม้ผลิบานทั่วทั้งโลก
ความเจ็บปวดของฉันประหนึ่งสายธารแห่งน้ำตา
ด้วยความกว้างใหญ่ มันท่วมท้นมหาสมุทรทั้งสี่
โปรดเรียกฉันด้วยชื่อฉันที่แท้จริง
เพื่อฉันสามารถยินเสียงร้องไห้
และเสียงหัวเราะของตนในขณะเดียวกัน
เพื่อฉันสามารถเห็น ว่าความเบิกบาน
และความเจ็บปวดคือหนึ่งเดียวกัน
โปรดเรียกฉันด้วยชื่อฉันที่แท้จริง
เพื่อฉันสามารถจะตื่นขึ้น
และประตูแห่งดวงใจของฉันจะได้เปิดไว้
ประตูแห่งความกรุณา
–
ติช นัท ฮันท์

Photo By เพจ หมู่บ้านพลัมไทย
